Urodził się 1 marca 1901 r. w fabrycznej wsi Wierbka – powiat Olkusz. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Wierbce zdaje egzamin do gimnazjum w Olkuszu, które ukończył w 1924 roku. Po krótkim pobycie w Warszawie, gdzie zapisał się na Uniwersytecie na prawo wyjechał do Lidy objął tam posadę nauczyciela. Potem pracował w szkole powszechnej w Nowosadach. Jesienią 1925 roku złożył egzamin pedagogiczny w Grodnie. Od 1927 do 1939 doskonalił się w zawodzie nauczyciela na kursach WKN z języka polskiego i historii. We wrześniu 1939 roku został wywieziony jako jeniec do Ostaszkowa – ZSRR gdzie przebywał do grudnia 1939 roku. Po powrocie do domu do Zabłocia koło Lidy dostał posadę nauczycielską we wsi Dworczany. Skończy kurs języka białoruskiego i rosyjskiego i uczył polskie dzieci do października1940 roku. Po przyłączeniu ziemi Lidzkiej do Białorusi został zwolniony – skazany na przymusową bezczynność.

W latach 1941 – 1945 prowadził tajne nauczanie. Należał do oddziału partyzanckiej AK w rejonie Wasiliszki. Funkcją jego było wyszukiwanie melin dla rannych i chorych. W tym czasie posługiwał się nazwiskiem Jurlewicz, które ujawnił w 1947 roku w Wojewódzkim U. B. w Katowicach.

Po przyjeździe do Polski jako repatryiant uczył w Chruszczy koło Białegostoku. Po wyzwoleniu w sierpniu 1945 roku przyjechał do Raciborza. We wrześniu rozpoczął pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej Nr 7 na Ocicach. Następnie objął obowiązki kierownika Szkoły Podstawowej Nr 2 w Raciborzu. W latach 1951 – 1968, czyli do czasu odejścia na emeryturę był kierownikiem Szkoły Podstawowej Nr 4. Przez następne 2 lata uczył jeszcze w niepełnym wymiarze godzin. W trakcie swojej pracy zawodowej prowadził kursy języka rosyjskiego, był również Przewodniczącym Wydziału Społeczno – Pedagogicznego Związku Nauczycielstwa Polskiego, jego pierwszym Prezesem. Za swoje zasługi otrzymał Medal – 10-lecia, wiele pochwał, dyplomów oraz dodatek specjalny.

W środowisku nauczycielskim był znanym i szanowanym za dokonania zawodowe i społeczne, był zasłużonym pionierem szkolnictwa Ziemi Raciborskiej. Pracował w zawodzie 45 lat. Jako kierownik był świetnym organizatorem pracy dydaktyczno – wychowawczej i doskonałym metodykiem.

Wykazywał dużo inicjatywy na odcinku pracy szkolnej i społecznej. Był długoletnim radnym Miejskiej Rady Narodowej w Raciborzu, członkiem PZPR.

Był czynnym członkiem ZNP i znanym w powiecie raciborskim prelegentem Towarzystwa Wiedzy Powszechnej.

Pracował społecznie jako dobry praktyk zagadnień rolniczych.         

Jako uczestnik walk o wolność w 1939 roku i w okresie okupacji w oddziałach partyzanckich po wojnie został członkiem ZBOWID.

Za zasługi odznaczony Medalem 10 – lecia PRL, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP oraz Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta.

Zmarł w Raciborzu 22 lutego 1972 roku.